Een nieuwe klik!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een stukje voor deze blog heb
geschreven. De laatste blog dateert alweer uit april van dit jaar.
Toen was het nog 20 graden kouder en had ik net mijn eerste foto’s op
het kart circuit gemaakt. Inmiddels heb ik al meerdere sessies op het
kart circuit gedaan. Mij wat meer in het zo geheten “pannen” verdiept,
wat resulteerde in mooie spectaculaire autosport foto’s.

En dat met de
beperkte middelen waarmee ik die foto’s tot stand heb gebracht. Geheel
in de lijn van het raceteam waar ik aan verbonden ben. Larissa
debuteert op het NK en de GK4 met een compleet krom frame, en weet ook
afgelopen juli “pole position” te behalen.

In beide gevallen is vervanging geen overbodige luxe zou je zo zeggen.
LT-Racing heeft inmiddels een sponsor gevonden die het mogelijk maakt
om een nieuw frame te gaan gebruiken. Maar ook ik heb inmiddels een
keuze gemaakt.

Schreef ik verleden jaar nog over de keuze tussen de
Nikon 800 en de Canon 5DIII, maar wachtte met smart op de introductie
van de nieuwe Canon 7D zoals in januari van dit jaar beschreven. De
nieuwe Canon 7D werd tot op heden nog altijd niet geïntroduceerd. Wel
kondigde Canon dat er eind augustus de 70D op de markt zou komen.

 De specificaties en de prijs van deze 70D deed mij aangenaam verassen.
Vooral de nieuwe DIGIC 5+ beeldprocessor maakte indruk. Volgens Canon
zou er door gebruik van deze beeldsensor zou er sneller en
nauwkeuriger worden scherpgesteld en hierdoor een hoogwaardige
beeldkwaliteit voor zowel filmen als fotograferen worden bereikt.

De 70d specificaties streven de huidige 7D specificaties zelfs
voorbij. Alleen de snelheid is bij de 7D één frame per seconden
sneller.  De 19 cross AF-punten, 1080p movies, Viewfinder, Metering,
RAW verwerking op de camera en de bediening van speedlites op afstand
te bedienen zijn gelijk aan de huidige 7D. Op de 70D haalt de 20.2
Megapixel CMOS sensor, Dual Pixel AF, beweegbaar en touchscreen
scherm, ISO 12800, WI-FI en Electronic level de Canon 7D zelfs in.
Een ander opvallend detail is dat de EOS 7D body € 1.179,- kost en de
EOS 70D € 1.099,- gaat kosten.

Mijn huidige Olympus is alweer uit 2008 en heeft de maximale clicks
(71.000) dicht benaderd of zelfs al overschreden. Het aantal clicks is
in feite het aantal foto’s wat je met de camera maakt. Technisch
gezien is dit het aantal shutter bewegingen wat de camera heeft
meegemaakt. In een spiegelreflex betekend het aantal keer dat je de
ontspanknop hebt ingedrukt en de spiegel heeft bewogen om het licht
tot de sensor toe te laten en een foto te maken.
Dit gegeven is belangrijk als je wil weten wat de verwachte levensduur
van een camera is. In het digitale tijdperk worden meer foto’s gemaakt
dan vroeger in het analoge tijdperk. Fabrikanten houden hier doorgaans
wel rekening mee. Canon predikte met de EOS 7D campagne dat de sluiter
zeker 150.000 clicks haalt.

Naast de maximale clicks zijn natuurlijk ook de specificaties een
enorme vooruitgang. De resolutie en de snelheid wordt met de Canon
geheel verdubbeld. Maar ook de autofocus wordt met 18 cross punten
meer aanzienlijk betrouwbaarder. Ook op ISO gevoeligheid kan er nu in
mindere lichtomstandigheden beter worden gefotografeerd. Met de
Olympus kan ik technisch gezien niet verder dan ISO 400, terwijl de
Canon effectief 4x hogere ISO waardes haalt. Dat de body van de Canon
van aluminium en hars van polycarbonaat met glasvezel en geleidende
vezel is voorzien, en hierdoor (spat)water en stofbestendig is, met
een gewicht van 755 gram (280 gram zwaarder, maakt de camera ook nog
eens robuuster. Toch is de Canon EOS 70D niet gek veel groter dan de
Olympus. (0,3 cm x 1,2 cm x 1,1 cm groter).

De Canon EOS 70D is in mijn ogen reëel gezien de geschikte camera  om
mijn huidige fotografie werkzaamheden te kunnen continueren en zelfs
een stevige boost kan laten maken.  Natuurlijk zie ik sommige
fotografen nu denken waarom ik niet over gaat naar een fullframe
camera. Daar ik van merk gaat wisselen is een fullframe camera met
daarbij horende fullframe lenzen een zeer kostbare zaak. Met de 70D
heb ik een camera waarmee ik vrij allround kan acteren.

Kart – de formule 1 in het klein

Verleden jaar had ik Larissa in mijn studiootje om portretjes te

schieten in haar kart kleding. Zij was namelijk genomineerd voor sport
talent 2012. Dat is ze in december dan ook geworden. En terecht bleek
het afgelopen weekend.

Voor zo’n talent moeten er natuurlijk sponsoren gezocht worden en ik
vond dat eigenlijk wel een verplichting was. Begin van het jaar hadden
haar vader en ik contact betreffende het maken van een sponsorfolder.
Deze moest worden ingezet om de ondernemers ontbijt club te overtuigen
om sponsor van Larissa te worden. Op die bewuste zondag middag hebben
we ook direct een logo voor het LT-Racing team gemaakt. De sponsor
folder werd door Larissa en haar kart persoonlijk gepresenteerd en
werd enthousiast in ontvangst genomen. Hiervan akte in de vorm van een
fotoreportage door sponsor dickdefotograaf.nl.

Vanuit de ondernemers ontbijtclub bleef het angstvallig stil dus werd
het tijd voor het echte werk. In een paar weken tijd heb ik een
acquisitielijst gemaakt voor een direct mailing programma. Email
adressen verzameld, telefoonnummers gecheckt en een representatieve
sponsormap gemaakt.  Met de week groeide de lijst naar een behoorlijk
aantal bedrijven die het raceteam van Larissa zouden kunnen sponsoren.

Op 10 maart startte LT-Racing op de eerste wedstrijd van het GK4
kampioenschap op Spa Francorchamps. Afgelopen weekend startte het NK
in Berghem.  Om nu eens zelf te ervaren hoe dat op zo’n circuit te
werk gaat ben ik afgelopen zondag mee geweest om actiefoto’s van
Larissa te maken. Ook dit was weer een aparte discipline die je niet
zo maar even doet.

Aangekomen op het circuit ben ik mij met de teammanager wezen melden
bij de wedstrijdleiding. Ik moest een formulier ondertekenen dat ik de
organisatie niet aansprakelijk kon stellen als ik schade op het
circuit zou oplopen. M.a.w., ik geen rechtszaak zou beginnen als  die
karts mij overhoop zouden rijden. Tevens kreeg ik een geel hesje wat
ik moest dragen waar ik voor de coureurs en officials zichtbaar zou
zijn. Ik zou alleen de cadet 160 klasse fotograferen, maar nu ik toch
zo’n hesje droeg kon ik toch ook best op andere klasse oefenen. Het
was misschien niet het slimste om met de zo gehete Wankelklasse te
beginnen. Deze gaan enorm hard en voor ik het wist was de kart die je
volgde al uit zicht. Het is eigenlijk ook een kwestie van goed positie
kiezen en dan is het ook best te realiseren. Met een korte sluitertijd
op een plek dat de karts uit een bocht komen of dat ze net de bocht in
gaan, is de veilige manier. De kart is dan prima te “bevriezen” maar
echt creatief is het niet. Ook door de hoge snelheid van de kart wordt
het lastig om een goede compositie te kiezen. Mijn eerste foto’s
kaderderde ik ruim zodat ik in de nabewerking de juiste compositie kan
bepalen.

Dat foto’s maken op een circuit niet geheel zonder gevaar is bleek uit
de crash die door een lekkende kart was ontstaan. En die karts kwamen
terecht op de plek waar ik 10 minuten daarvoor heb staan oefenen. Dat
ik nog veel moet leren bleek uit het feit dat ik verbouwereerd naar de
crash heb staan kijken zonder te fotograferen. Ik had op dat moment
nieuwswaarde moeten fotograferen.

De eerste manche van de Cadet 160 klasse begon met een minuut stilte
als eerbetoon aan iemand van de organisatie die kort geleden was
overleden. Alle coureurs moesten hun kart uit zetten en naast hun kart
en later bij elkaar gaan staan voor de minuut stilte. Een drama voor
de monteurs natuurlijk want die hadden net de machientjes aan de
praat. Al met al ging de manche zonder technische problemen van start.

Als fotograaf had ik alle vrijheid om posities op het circuit te
kiezen. Samen met een fotograaf van Orange Sports Photography waren we
met z’n tweeën, dus elkaar in de wielen rijden zat er niet in.
Naarmate mijn vertrouwen groeide, waagde ik mij ook met panning. Nog
niet met langere sluitertijden, maar het begin was er.

Na de finisch  was er de technische keuring. Zoals bij de Formule 1
mag er bij de kart niet al te veel worden gesleuteld en mag er zelfs
niet van banden worden gewisseld. Dat nu net die banden het drama van
LT-Racing compleet maakt is dan wrang. Tijdens de technische keuring
bleek dat de banden van Larissa niet over het NK stempel beschikt.
Banden mogen niet worden verwisseld dus zou Larissa worden
gediskwalificeerd. Sejant detail hierin is dat de banden gekocht zijn
van de organisatie en juist de organisatie keurt die banden af? Dat
was info die ik op dat moment nog niet wist . Ik had alleen dikke
krokodillen tranen van Larissa gezien en dat was  voor mij al genoeg
om eens te kijken of we de diskwalificatie ongedaan konden krijgen. De
keuringsmeester blijf voet bij stuk houden dat regels, regels zijn en
hij hierin niet kon marchanderen. Logisch en enorm nobel alleen mist
het zijn doel een beetje. Larissa was op de 20e plaats geëindigd dus
waar ging het nu eigenlijk allemaal om. Degene die had gewonnen was op
de laatste plaats begonnen en dat leek mij meer verdacht dan een paar
van die onnozele stempeltjes. Nadat de “grote baas” van de organisatie
arriveerde werd iedere discussie afgebroken. Nadat ik hier een
opmerking had gemaakt werd ik dringend verzocht de keuringsruimte te
verlaten. Ik was fotograaf en die moesten objectief blijven en zich
niet met deze dingen bemoeien.

Nu klopt het wel dat doorgaans de fotografen objectief blijven, alleen
in mijn geval was ik verre van objectief. Het hele verhaal triggerde
mij wel om eens rond te snuffelen in de racewereld en er proberen
achter te komen hoe het één en ander in elkaar zit. Het lijkt er sterk
op dat die gene met de meeste centen, de beste resultaten kunnen
halen. Ook bij de allerkleinste.

Gelukkig had de organisatie besloten om hele banden verhaal met een
waarschuwing af te doen. Dus mocht Larissa ook deelnemen aan de tweede
manche. Ondertussen was ik ook met de tweede fotograaf aan de praat
geraakt. Deze had al behoorlijk wat ervaring op autosport fotografie.
Hij fotografeerde met de Canon 1d 18-200 L lens en dan geen full-frame
versie maar een cropfactor van 1,3. Op de body had hij een speedlite
staan. Ik vroeg hem wat de meer waarde van die speedlite nu met
autosport fotografie had. Het zou wat meer contrast en vollere kleuren
geven. Helemaal overtuigd was ik niet maar besloot om de tweede manche
toch ook mijn speedlite op mijn body te plaatsen. Het resulteert in
wat langere sluitertijden. Ook niet al te veel daar ik bang was voor
bewogen beelden.

In de opwarmronde kan je testen of dat de gekozen sluitertijd en
diafragma de juiste is. De snelheid is dan nog niet zo hoog en je kan
direct een mental picture maken.  Op het moment dat ik hier mee bezig
was klapte er onder mijn neus twee karts op elkaar. Daar ik het dichts
bij was, probeer je in te schatten of er gevaar voor mij en de beide
coureurs is. Van beide karts draaide de motor nog en de achterste
coureur was het meest verdrietig. De voorste kon op eigen kracht de
kart uitzetten en ik bekommerde mij om de achterste. Eerst de algehele
check-up of het mannetje nog alles kon bewegen. Inmiddels was er ook
een baanofficial ter plaatse gekomen en deze zette de kart uit.
Vervolgens begon de man heftig te gebaren dat er met deze kart niet
meer gestart kon worden.  Zo heb ik de coureur uit de kart geholpen en
nam hem ter hand. Samen zijn we de baan afgelopen en bij het hek kwam
zijn moeder hem al te gemoed.  Op dat moment sprak iedereen aan de
kant er schande van dat de baan officials in eerste instantie met
elkaar bleven praten en niet in actie kwamen.

In de tweede manche probeerde ik zo dicht mogelijk op de baan mijn
foto’s te maken. In de praktijk bleek wel dat je ook weer niet te
dicht op de baan moet zitten daar je dan niet de tijd krijgt om te
focussen en  compositie te bepalen. Het zijn allemaal van die kleine
dingetjes waar je later achter kom. Zo ook dat het inflitsen niet echt
veel toegevoegde waarde aan de foto bracht. Sterker nog. Doordat ik
wat dichter op de baan zat, was de flits in het vizier van de helm
zichtbaar op de foto.

Al met al een leuke dag waar ik nog veel moet leren. Een volgende keer
gaan we zeker het “pannen” uit proberen.  Op acquisitie gebied zal ik
nog meer moeten inleven in de racewereld. Net zoals in de formule 1 is
het ook in de Cadetklasse wie het meest geld heeft, het verst voorin
rijdt. Larissa rijdt vrij constant maar komt gemiddeld 2 seconden te
kort om echt in de top 10 te rijden. Waarschijnlijk heeft dit te maken
met het materiaal dus aan mij de taak om stevig sponsor budget bijeen
te halen en zo ook LT-Racing in de top te laten rijden.

2013 Een kwestie van

Bram Moszkowicz

2013 Is een kwestie van durven…

Net zoals verleden jaar kijk ik in de eerste blog van het nieuwe jaar
vooruit wat 2013 in petto heeft.
De voorspellingen van verleden jaar was er maar 1 uitgekomen en dat de
regering zou vallen. Beatrix zit nog altijd op de troon. Griekenland zit
ook nog altijd in de euro en ook Nederland is geen europees kampioen
geworden. De Amerikaanse verkiezingen waren op zich best spannend maar
Barak Obama is opnieuw herkozen tot president.

Voor 2013 deden verschillende mediums behoorlijk wat ‘opendeur’
voorspellingen. De crisis duurt voort, mensen gaan voor elkaar zorgen om
met elkaar de financiële crises door te komen, Beatrix treedt af
(alweer?), Korte heftige winter en geen Elfstedentocht, nat voorjaar en
mooie zomer.

Opvallend is dat diverse voorspellingen waren dat Anouk wel eens bij de
eerste drie op het songfestival zou kunnen eindigen en Marco Borsato een
nieuwe film gaat maken. Ook zou Bram Moszkowicz met een eigen tv programma
komen. Eigenlijk moet zo’n goede advocaat gewoon zijn werk in de rechtbank
kunnen blijven doen.

Op fotografisch gebied waren de komst van een budget fullframe camera bij
Nikon en Canon natuurlijk een aangename verassing. Voor nieuwe camera’s is

2013 niet zo’n goed jaar, als je dat met 2012 vergelijkt. Canon komt met
een nieuwe EOS 7 d markII met naar verwachting een snelheid van 10 bps en
25 megapixels aan boord. Naar alle waarschijnlijkheid zal dit op de camera
beurs CP+ Camera & Photo imaging show  op 31 januari in Japan bekend
gemaakt worden.
De verwachte trend is dat camera’s worden uitgerust met wifi en de
mogelijkheid om direct op social media te publiceren.

Het afgelopen jaar was het qua cashen ook niet helemaal zoals ik dat voor

Retro Singer model Samantha

ogen had. Toch heb ik dingen gedaan die ik vooraf ook niet had verwacht.
De “Retro Singer” shoot aan het begin van dit jaar met Samantha,  was voor
mij persoonlijk fotografisch een hoogtepunt. Maar ook de paardencross voor
manage Zeewolde heeft bewondering geoogst. Trots was ik ook met de
opdracht van Jacco Scheen om de folder van zijn herenkleding te
fotograferen. Ook was ik zeer vereerd met de uitnodiging voor deelname aan
de fashion Tender van Sibin/Linnebjerg. De opdracht ging naar een ander,
maar ik heb voldoende contacten gelegd om mijn netwerk in de Fashion
industrie flink te kunnen uitbreiden. CP+.



Dit jaar staan er weer bruidsreportages op de agenda. Hopelijk ben ik ook
weer de fotograaf voor de voorjaarsfolder van Jacco Scheen en zal ik mij
meer richten op productfotografie. Daar kan ik nog heel veel meer uit
halen van wat ik tot nu toe heb laten zien. Uiteraard blijf ik ook nog
actief op de fashion en Glamourfotografie met nog hele leuke en mooie
ideeën in het vat. Dit komende jaar zou ik ook wel eens overstappen van
Olympus naar Canon. En dan volgen wij met heel veel interesse de lancering
van de EOS 7d markII.

Met Studio DdfG gaan we de weg vervolgen die wij aan het eind van het
afgelopen jaar zijn ingeslagen.  A.s. maandag gaat het Fashion seizoen van
start en ben ik uiteraard benieuwd naar de presentatie van
Sibin/Linnebjerg, want dit Scandinavische kleding concern timmert aardig
aan de weg en Studio DdfG zal ook dit jaar mee doen aan de verschillende
tenders.
Maar naast de Fashion fotografie projecten zal de Studio zich ook  op de
reclame industrie blijven richten. Want reclame maken in recessie tijd is
wel degelijk een issue.
Uit het verleden is gebleken dat bedrijven die zijn blijven adverteren in
recessietijd juist na de recessietijd daar ook nog zijn vruchten van bleef
plukken. Je behoudt als onderneming altijd je naamsbekendheid en zodra er
bij de consument meer bestedingsruimte komt, zij vaak naar bedrijven gaan
die in de recessietijd zijn blijven adverteren.
Studio DdfG is op die behoefte ingesprongen en levert professionele
kwaliteit voor de prijs van een beunhaas…

Als tijd geld is, hoe arm ben je dan als je geen tijd hebt.

Op de valreep van het jaar 2012 nog een stukje tekst mijnerzijds. Een jaar dat echt om gevlogen is. Aan het eind van het jaar is het gebruikelijk om terug te kijken. Dit doe ik over een paar weken in mijn januari blog en dan kijk ik ook direct vooruit wat 2013 gaat geven. Nu wil ik de tijd nemen om eens over de tijd te hebben.

Verleden week was ik voor mijn dochtertje bij de dokter. We hadden een afspraak gemaakt om 11.30 uur. Om op tijd te zijn zaten we al om 11.15 uur in de wachtkamer. We werden uiteindelijk tegen 12.00 uur naar binnen geroepen. Nu is het mogelijk dat je bij een dokter te maken hebt met spoedgevallen die er tussen door komen en dan loopt zo’n spreek uur uit. Daar heb ik ook alle begrip voor. Echter valt mij op, dat wanneer ik een afspraak bij de dokter heb, ik nooit op de afgesproken tijd naar binnen wordt geroepen. Het spreekuur loopt altijd uit. En als dat nu om een paar minuten zou gaan zou ik daar ook nog vrede mee hebben. Het is altijd minimaal meer dan een kwartier dat het uitloopt. En iedere keer betrap ik mij erop dat ik altijd een kwartier van te voren aanwezig ben.

Nu kom ik gelukkig op jaar basis niet al te vaak bij de huisarts, dus dat valt allemaal wel mee. Maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die minimaal één keer paar maand naar de dokter moeten en die zouden er dus wel financiële schade aan over kunnen houden.

Theophratus  , een Grieks geleerde uit zo’n 300 jaar voor Christus deed toen al de uitspraak “Time is Money”.  Dat juist een Grieks geleerde juist deze uitspraak heeft gedaan mag hedendaags wel bijzonder genoemd worden.

Alles draait om geld en tijd. Tijd is geld , heet het. En toch wordt het meeste geld uitgegeven om de tijd te verdrijven. Fliegende Blätter een Duitse auteur wist met deze uitspraak de spijker op zijn kop te slaan. Want ik maak foto’s. En voor wat en wanneer worden die foto’s gebruikt. Al mijn werk, hoe professioneel dan ook, wordt vaak voor de consument zijn vrije tijd gemaakt. 

Verleden maand mocht ik voor een chique herenmode zaak de folder foto’s maken. Apetrots was ik dat juist dickdefotograaf.nl voor Jacco Scheen mocht fotograferen. Daar heb je het al die tijd gedaan. Althans, dat was mijn eerste gedachten. Later realiseerde ik mij dat ik dit überhaupt nog nooit had gedaan. Maar ik had wel al direct een plaatje in mijn hoofd hoe te handelen.  Het begon natuurlijk al met het bepalen van de prijs. Hoe lang ben je ermee bezig? Hoeveel items moeten er in de folder? Wat moet er na bewerkt worden. Hoeveel tijd kost dat dan?

Allemaal vragen waar ik eigenlijk niet direct een antwoord op had.

Mijn uitgangspositie was dat als de basis direct goed wordt vastgelegd, het maskeren in de nabewerking ook sneller zou verlopen.  Het was wel grappig dat het fotograferen van de producten zelf niet zo veel tijd in beslag namen, maar het opnieuw aankleden van de paspop het meeste werk was.

Ik had ingezet op vier uurtjes en een uurtje nabewerking. Op zich ging het ook wel echter kwam er een uurtje extra bij. Hier had ik zelf voor gekozen daar de serie met dure spijkerbroeken op pop achteraf beter overkwam.  En een dag later nog twee jassen als bonus werk. Doordat ik mijn foto’s in TIFF had gemaskerd, werd de folder door het reclamebureau binnen een halfuur na aanlevering als proefdruk aangeboden.

Een geslaagd project wat mij betreft het komende jaar vaker op het programma staat.  

Oh ja, in verband met de crisis, is het licht aan het eind van de tunnel tijdelijk uitgeschakeld…

Paardencross – Een andere discipline

Fotograferen is mijn lust en leven. Dat ik het met veel plezier doet moge ook wel duidelijk wezen. Als ik de camera ter hand neem, overschrijd ik alle grenzen. Eten en drinken is een ondergeschoven behoefte en ik verlies ook vaak alle tijdsbesef. Hier zit ook direct mijn valkuil.
Juist dan komen de verzoekjes binnen om te fotograferen. Joh, dat kost nu toch niets meer in dit digitale tijdperk. Die camera heb je al dus waarom een tarief hanteren?
Raar eigenlijk. Bij een timmerman, loodgieter of automonteur vraagt men doorgaans wat het kost, maar bij een fotograaf is men er heilig van overtuigd dat die geen kosten heeft om te kunnen functioneren. Mijn
boekhouder zou ik dan ook niet meer voor mijn belastingaangifte hoeven te betalen want die kennis is er toch ook al. Waarom zou je daar dan ook voor moeten betalen?

Een simpele rekensom laat zien dat naast een uurtarief een fotosessie bij
voorbaat al geld kost.
Stel we schaffen nu een Canon EOS 6D + 24-105 kitlens aan voor
€ 2.849,-
Er wordt in het algemeen er van uitgegaan dat een camera vandaag de dag 57.500 kliks mee kan.
Het sommetje wordt dan: € 2.849 / 57500 = € 0, 04954783  afgerond € 0.05 per klik.  In een middagje shooten maak ik gemiddeld zo’n 250 afdrukken met mijn camera. Dat zou inhouden dat € 0.05 x 250 klikken € 12, 50 kost.
Dan neem ik niet eens mee dat ik zo’n 10.000 kliks per jaar maak, wat
inhoud dat na goed 6 jaar de camera moet worden vervangen, de accu’s en batterijen  moeten worden opgeladen en  ook een computer om de beelden te bewerken aanwezig moet zijn. Dat deze stroom verbruikt zou geen issue moeten zijn.  Dat zo’n camera kapot en of gestolen kan worden is wederom niet belangrijk. Tel alleen die kleine dingen op en je komt op een aardig

bedrag en dan wordt mijn hypotheek nog altijd niet betaald. Maar ja,klagers kennen geen nood zeggen ze toch?

Een ander probleem om fulltime fotograaf te worden is dat ik enorm kritisch op mijn werk ben. Nooit is een foto van mijn hand goed genoeg. Iedere foto kan beter. Eigenlijk allemaal valse bescheidenheid.
Toen ik door een plaatselijk blaadje als fotograaf werd afgeserveerd, was ik wel degelijke op mijn p.. getrapt. Het was door toedoen van dit blaadje dat ik de handschoen oppakte en afgelopen zondag mij posteerde bij de waterbak in het Zeewolderbos om foto’s van de paardencross te maken.

Normaliter bereid ik elke shoot goed voor. En zeker als het geheel nieuw is voor mij. In dit geval werd ik de zaterdag avond daarvoor door de manege eigenaar gevraagd om de andere dag foto’s van de cross te maken en wel van de waterbak. Je krijgt dan gelijk zo een beeld voor je van heel veel opspattend water. Kan best wel eens spectaculaire opleveren, was mijn eerste gedachten. Je gaat je dan ook afvragen of je dan wel de juiste apparatuur voor zulke foto’s in huis hebt. Ik ben tenslotte portretfotograaf, en portretfotografen hebben doorgaans een andere apparatuuropbouw dan een sportfotograaf. Nu ken ik  mijn apparatuur op mijn duimpje en weet dat mijn vier jaar oude E520 nu niet direct ‘de’ sportcamera voor zo’n paardencross is. Integendeel, met drie autofocuspunten waarvan één echt effectief, zou deze missie wel eens een bijzondere grote uitdaging kunnen worden.

Op weg naar de waterbak kwam ik verscheidene fotografen tegen die zich bij
diverse hindernissen hadden opgesteld. Gezien het feit dat ik op Google
bij het intikken van paardencross maar weinig foto’s van waterbakken had
gespot en dan al die fotografen op andere locaties langs het parcours,
hadden mij toch een lichtje moeten laten branden. Aangekomen bij de
waterbak, snapte ik ook direct waarom die fotografen zich elders hadden
verschanst. De waterbak was omringt door bomen. Wat inhoud dat er voor en
achter de plas heel veel licht is. Zodra de ruiter met paard de waterbak
induikt, deze in een compleet zwart gat verdwijnt. Daarbij scheen de zon lekker fel wat nog meer schaduwpartijen opleverde. Bleef het daarbij kan je één keer je belichting afstellen, maar de wolkenpartijen lieten zon zo nu en dan verdwijnen en dan blijft er weinig over van je één keer instellen van je belichting.

Het belangrijkste is dat ik mijn lichtmethode gewijzigd had in spotmeting zodat ik enigszins een ruiter met paard in de waterbak terug kan zien.
Onderweg had een andere fotograaf al de opmerking gemaakt dat je zo wie zo een hoge sluitertijd in moet stellen. Op de plaats waar hij zat met het zonnetje in de rug was dat zeker logisch. Maar voor mij ging die vlieger niet op. Een ander probleem is dat de deelnemer aan de cross juist met grote snelheid door de waterbak gaat en die blijft echt niet voor mij in het midden even wachten om de belichting goed in te kunnen stellen. Dus dat werd puzzelen om de juiste instelling te krijgen. Bij de eerste deelnemer heb ik een globale instelling van F5.0 1/200 gekozen zonder enige correctie om te kijken waar en hoe te corrigeren. Na de doorkomst bleek het geheel iets te donker naar mijn smaak en werd na mijn mening een sluitertijd van 100 het maximale maar dan moet ook het diafragma naar beneden. (F3.5) Wat weer inhield dat er kans op onscherpte aanwezig was.
Ondanks het stralende zonnetje de iso waarde op 200 gezet om bijvoorbeeld
in mijn sluitertijd 1 of 2 stops winst te halen.

Door de wisselende licht omstandigheden koos ik ervoor om met een vaste
sluitertijd van 1/125 te kiezen. Het diafragma wisselde geregeld tussen de
F5 en F3.5. In de eerste 5 deelnemers had ik hier ook nog een
belichtingscorrectie van +0,3 in de hoop dat het geheel wat op zou
lichten. Later hoefde die correctie niet meer daar de zon geheel aan de
linkerkant stond en zo meer de achtergrond deed oplichten.

Tijdens het terug kijken viel me op dat niet iedere foto even scherp was.
Normaal in de studio maak ik gebruik van de S_AF instelling want onderwerp beweegt niet of nauwelijks. Nu koos ik voor C_AF en dan blijft de autofocus continue scherpstellen. Het onderwerp komt tenslotte met volle vaart naar je toe. Het niet altijd scherp zijn zit hem in het feit dat het ene autofocuspuntje op dat moment net een waterspetter focust en dan ben je gezien met je autofocus. Nu heb ik in mijn Fn knop (functie keuzeknop)gelukkig het schakelen tussen autofocus en manueel scherpstellen geprogrammeerd. In de waterbak stelde ik scherp op het hoofd van de ruiter en koos dan voor de manueel stand. Echter zodra de ruiter uit de bak kwam moest ik direct weer overschakelen in C_AF en dat ging niet altijd goed.
Maar dat ook te maken met het feit dat je geneigd ben om in de servo stand (continue opnames) te blijven hangen maar omdat het onderwerp je snel nadert het focuspunt ook razendsnel wijzigt. Je maakt op de omstanders natuurlijk wel een vette indruk als die de repeteermodus horen afgaan. Alleen blijven er zo weinig bruikbare foto’s over…

Het moge duidelijk wezen dat het fotograferen van een paardencross toch echt heel anders is dan wat ik gewend ben. Al met al vond ik het wel heel
erg leuk om eens te doen. Thuis gekomen was ik dan razend benieuwd wat ik er allemaal van gebakken had. Ondanks de nodige off-focus opnames zaten er wel een aantal spectaculaire foto’s bij. Nadat ik een foto van de winnaar
in lightroom had gecorrigeerd en op facebook had geplaatst, bleek dat ik het eigenlijk helemaal niet zo gek had gedaan. De dag erna heb ik uitsluitend in lightroom 79 foto’s gecorrigeerd en in JPG aan de
opdrachtgever afgeleverd. Op dit moment heb ik de opdrachtgever nog niet gesproken of hij tevreden was. Maar op facebook heb ik er wel een aantal vriendjes en vriendinnetjes uit de paardenwereld bij gekregen… Voor mij een reden om dit werk toch meer te gaan doen!

Paparazzi der Paparazzies is niet meer.

Afgelopen donderdag middag werd bekend dat op 67 jarige leeftijd Joop van Tellingen was overleden. Van Tellingen had sinds 2009 blaaskanker maar leek aanvankelijk op te knappen. Echter de laatste twee weken ging de gezondheid van Joop ontzettend snel achteruit. Misschien was zijn ziekbed wel zijn grootste nachtmerrie. Joop ligt ziek op bed en het nieuws bleef via de televisie maar binnenkomen en hij kon daar geen deel van uitmaken.



Joop van Tellingen



Joop van Tellingen begon zijn fotografiecarrière op 16 jarige leeftijd bij de Telegraaf. Na een aantal keren foto’s van bekende Nederlanders te hebben aangeleverd, werd hij door aanmoediging van Henk van der Meijden (de oprichter van roddelblad Privé) roddelfotograaf. Joop noemde tijdens zijn veertig jarige jubileum zes jaar geleden ‘de uitvinder van de roddelfotografie”. Joop had samen met zijn zoon Dennis, een fotobureau gespecialiseerd in Paparazzi fotografie. Ondanks de enorme concurrentie van de amateur fotograaf die op de PC de BN’er lastig valt en zijn foto’s voor een habbekrats aan de media verkoopt, is het fotobureau van fotografie van Tellingen uiterst succesvol. Toch kon hij zich hierover terecht opwinden. ‘Die gasten verpesten de markt. En zo werd in de media kwaliteit steeds minder van belang’. Zijn soms agressieve werkwijze kwam hem meerdere malen op een schorsing van zijn opdrachtgevers te staan. Niet zelden kreeg Van Tellingen klappen, maar in de loop der jaren werd hij zelf een bekende Nederlander en kreeg hij steeds meer ruimte om zijn werk te doen en werd hij zelfs hartelijk ontvangen.



Foto van Joop van Tellingen Abraham Moskovic met nieuwe geliefde Eva



De ‘Godfather onder de Paparazzi”zoals Marco Borsato Twitterde, had eigenlijk een hele goede band met bekend Nederland. Zo goed zelfs dat hij bij een overleden BN’er misschien wel een betere band met de overledene had dan de meeste genodigden. Zo vond hij het eigenlijk gek dat een overleden artiest heel zijn leven er alles had gedaan om in de picture te komen, en dan op zijn eigen overlijden in stilte wordt begraven of gecremeerd.

Mensen waren wel altijd wantrouwend als Joop welgemeend interesse toonde. Dat is inherent gekoppeld aan het werk van gossipfotograaf.

Joop kon genieten als zijn foto’s in de bladen verschenen. Hij kon dan ook trots zijn op zijn gevestigde reputatie. Zoals Henk van der Meyden en Wilma Nanninga gevestigde namen zijn in de roddeljournalistiek, zo is of was Joop van Tellingen wel Nederlands bekendste Paparazzifotograaf.   

Voor mij was Joop van Tellingen een idool. Die man deed waar ik alleen maar van kon dromen. Was naast paparazzi namelijk ook een genadig bruidsfotograaf. De ultieme combinatie. Toch heeft het heel wat raakvlakken. Je krijgt in beide takken vaak maar één moment om de foto te kunnen maken. En er zijn natuurlijk altijd genodigden die niet op de foto willen en die het bruidspaar zeker op de foto wilt hebben. Voor mij was het dan de uitdaging om die mensen representatief op de foto te krijgen. Zal bij Joop van Tellingen ook niet anders geweest zijn. Het is bij bruidsfotografie ook zaak om onopvallend foto’s te maken. Ik vind namelijk dat de fotograaf geen deel van de bruiloft mag zijn. Zo geldt dat natuurlijk ook als paparazzi.

Een carriere als gossipfotograaf zit er voor mij (nog) niet in, ben ik bang. Toch heb ik in mijn logo de afbeelding paparazzi verwerkt. In Bratislava Slowakije staat het standbeeld ‘Paparazzi’ waar ik mijn logo van heb afgeleidt. Dus heb ik wel degelijk iets met Paparazzi fotografie. Of ik Joop van Tellingen zou kunnen vervangen?



Keuzes maken is een kwestie van kiezen.

Ik heb er voor gekozen om minimaal 6 keer per jaar een blog artikel te schrijven. Zo moest ook al een keuze maken waar over ik nu zou gaan schrijven. In januari had ik al geschreven dat de Nikon D800 een interessante camera voor mij zou zijn. Echter deed de Canon 5dMarkIII mij twijfelen.  Beide camera’s zijn op de markt en worden door diverse magazines uitvoerig getest.

Met 36,3 MPixel tegenover 22,3 MPixel valt natuurlijk direct op dat de Nikon D800 hierop behoorlijk op voorsprong staat t.o.v. de Canon Eos %D MarkIII. Als die ook nog eens 300 euro goedkoper is, lijkt de keuze in eerste instantie niet zo moeilijk.

De 36,3 MPixels evenaren de middenformaat camera’s qua megapixels. Maar hierin zit ook direct het kantelpunt. 14 MPixels lijken in eerste instantie niet zo veel, maar heeft wel degelijk consequenties op processnelheid van je computer. En dan heb ik het nog niet eens over de ruimte op je geheugenkaartjes die het dan gaat innemen. In de studio is dat geen enkel probleem. Kan vanuit mijn camera direct op de computer schieten. Maar op locatie gaat het op termijn toch meer kaartjes kosten daar ik namelijk niet zo’n voorstander bent van alles op 1 kaartje opslaan.

Op locatie lijkt het voordeel richting de Canon te gaan. Met 10 autofocus punten en 1 beeldje per seconden meer, met 4x meer ISO gevoeligheid maximaal, zou je denken dat de Canon beter presteert met minder licht. Dat laatste blijkt in de praktijk toch niet helemaal te kloppen. De prestaties ontlopen elkaar op werkbare ISO instellingen niet tot nauwelijks. Het voordeel zal door een beter dynamisch bereik en de grotere fotoresolutie van de Nikon eerder in het voordeel van de D800 liggen.

Ok, technisch gezien zou de keuze dan op de Nikon vallen. Praktisch gezien valt het muntje in het voordeel van de Canon. Ook qua prijs in de praktijk blijkt de Canon voordeliger te zijn. Body + lens is de Nikon net iets duurder. Maar dat valt weer weg als je op de Canon met de optisch betere L-lenzen gaat werken. Zo wordt een keuze maken nog moeilijker…

Voorlopig wacht ik met en keuze want eerst ga ik met vakantie. En die keuze was zo gemaakt…