Kart – de formule 1 in het klein

Verleden jaar had ik Larissa in mijn studiootje om portretjes te

schieten in haar kart kleding. Zij was namelijk genomineerd voor sport
talent 2012. Dat is ze in december dan ook geworden. En terecht bleek
het afgelopen weekend.

Voor zo’n talent moeten er natuurlijk sponsoren gezocht worden en ik
vond dat eigenlijk wel een verplichting was. Begin van het jaar hadden
haar vader en ik contact betreffende het maken van een sponsorfolder.
Deze moest worden ingezet om de ondernemers ontbijt club te overtuigen
om sponsor van Larissa te worden. Op die bewuste zondag middag hebben
we ook direct een logo voor het LT-Racing team gemaakt. De sponsor
folder werd door Larissa en haar kart persoonlijk gepresenteerd en
werd enthousiast in ontvangst genomen. Hiervan akte in de vorm van een
fotoreportage door sponsor dickdefotograaf.nl.

Vanuit de ondernemers ontbijtclub bleef het angstvallig stil dus werd
het tijd voor het echte werk. In een paar weken tijd heb ik een
acquisitielijst gemaakt voor een direct mailing programma. Email
adressen verzameld, telefoonnummers gecheckt en een representatieve
sponsormap gemaakt.  Met de week groeide de lijst naar een behoorlijk
aantal bedrijven die het raceteam van Larissa zouden kunnen sponsoren.

Op 10 maart startte LT-Racing op de eerste wedstrijd van het GK4
kampioenschap op Spa Francorchamps. Afgelopen weekend startte het NK
in Berghem.  Om nu eens zelf te ervaren hoe dat op zo’n circuit te
werk gaat ben ik afgelopen zondag mee geweest om actiefoto’s van
Larissa te maken. Ook dit was weer een aparte discipline die je niet
zo maar even doet.

Aangekomen op het circuit ben ik mij met de teammanager wezen melden
bij de wedstrijdleiding. Ik moest een formulier ondertekenen dat ik de
organisatie niet aansprakelijk kon stellen als ik schade op het
circuit zou oplopen. M.a.w., ik geen rechtszaak zou beginnen als  die
karts mij overhoop zouden rijden. Tevens kreeg ik een geel hesje wat
ik moest dragen waar ik voor de coureurs en officials zichtbaar zou
zijn. Ik zou alleen de cadet 160 klasse fotograferen, maar nu ik toch
zo’n hesje droeg kon ik toch ook best op andere klasse oefenen. Het
was misschien niet het slimste om met de zo gehete Wankelklasse te
beginnen. Deze gaan enorm hard en voor ik het wist was de kart die je
volgde al uit zicht. Het is eigenlijk ook een kwestie van goed positie
kiezen en dan is het ook best te realiseren. Met een korte sluitertijd
op een plek dat de karts uit een bocht komen of dat ze net de bocht in
gaan, is de veilige manier. De kart is dan prima te “bevriezen” maar
echt creatief is het niet. Ook door de hoge snelheid van de kart wordt
het lastig om een goede compositie te kiezen. Mijn eerste foto’s
kaderderde ik ruim zodat ik in de nabewerking de juiste compositie kan
bepalen.

Dat foto’s maken op een circuit niet geheel zonder gevaar is bleek uit
de crash die door een lekkende kart was ontstaan. En die karts kwamen
terecht op de plek waar ik 10 minuten daarvoor heb staan oefenen. Dat
ik nog veel moet leren bleek uit het feit dat ik verbouwereerd naar de
crash heb staan kijken zonder te fotograferen. Ik had op dat moment
nieuwswaarde moeten fotograferen.

De eerste manche van de Cadet 160 klasse begon met een minuut stilte
als eerbetoon aan iemand van de organisatie die kort geleden was
overleden. Alle coureurs moesten hun kart uit zetten en naast hun kart
en later bij elkaar gaan staan voor de minuut stilte. Een drama voor
de monteurs natuurlijk want die hadden net de machientjes aan de
praat. Al met al ging de manche zonder technische problemen van start.

Als fotograaf had ik alle vrijheid om posities op het circuit te
kiezen. Samen met een fotograaf van Orange Sports Photography waren we
met z’n tweeën, dus elkaar in de wielen rijden zat er niet in.
Naarmate mijn vertrouwen groeide, waagde ik mij ook met panning. Nog
niet met langere sluitertijden, maar het begin was er.

Na de finisch  was er de technische keuring. Zoals bij de Formule 1
mag er bij de kart niet al te veel worden gesleuteld en mag er zelfs
niet van banden worden gewisseld. Dat nu net die banden het drama van
LT-Racing compleet maakt is dan wrang. Tijdens de technische keuring
bleek dat de banden van Larissa niet over het NK stempel beschikt.
Banden mogen niet worden verwisseld dus zou Larissa worden
gediskwalificeerd. Sejant detail hierin is dat de banden gekocht zijn
van de organisatie en juist de organisatie keurt die banden af? Dat
was info die ik op dat moment nog niet wist . Ik had alleen dikke
krokodillen tranen van Larissa gezien en dat was  voor mij al genoeg
om eens te kijken of we de diskwalificatie ongedaan konden krijgen. De
keuringsmeester blijf voet bij stuk houden dat regels, regels zijn en
hij hierin niet kon marchanderen. Logisch en enorm nobel alleen mist
het zijn doel een beetje. Larissa was op de 20e plaats geëindigd dus
waar ging het nu eigenlijk allemaal om. Degene die had gewonnen was op
de laatste plaats begonnen en dat leek mij meer verdacht dan een paar
van die onnozele stempeltjes. Nadat de “grote baas” van de organisatie
arriveerde werd iedere discussie afgebroken. Nadat ik hier een
opmerking had gemaakt werd ik dringend verzocht de keuringsruimte te
verlaten. Ik was fotograaf en die moesten objectief blijven en zich
niet met deze dingen bemoeien.

Nu klopt het wel dat doorgaans de fotografen objectief blijven, alleen
in mijn geval was ik verre van objectief. Het hele verhaal triggerde
mij wel om eens rond te snuffelen in de racewereld en er proberen
achter te komen hoe het één en ander in elkaar zit. Het lijkt er sterk
op dat die gene met de meeste centen, de beste resultaten kunnen
halen. Ook bij de allerkleinste.

Gelukkig had de organisatie besloten om hele banden verhaal met een
waarschuwing af te doen. Dus mocht Larissa ook deelnemen aan de tweede
manche. Ondertussen was ik ook met de tweede fotograaf aan de praat
geraakt. Deze had al behoorlijk wat ervaring op autosport fotografie.
Hij fotografeerde met de Canon 1d 18-200 L lens en dan geen full-frame
versie maar een cropfactor van 1,3. Op de body had hij een speedlite
staan. Ik vroeg hem wat de meer waarde van die speedlite nu met
autosport fotografie had. Het zou wat meer contrast en vollere kleuren
geven. Helemaal overtuigd was ik niet maar besloot om de tweede manche
toch ook mijn speedlite op mijn body te plaatsen. Het resulteert in
wat langere sluitertijden. Ook niet al te veel daar ik bang was voor
bewogen beelden.

In de opwarmronde kan je testen of dat de gekozen sluitertijd en
diafragma de juiste is. De snelheid is dan nog niet zo hoog en je kan
direct een mental picture maken.  Op het moment dat ik hier mee bezig
was klapte er onder mijn neus twee karts op elkaar. Daar ik het dichts
bij was, probeer je in te schatten of er gevaar voor mij en de beide
coureurs is. Van beide karts draaide de motor nog en de achterste
coureur was het meest verdrietig. De voorste kon op eigen kracht de
kart uitzetten en ik bekommerde mij om de achterste. Eerst de algehele
check-up of het mannetje nog alles kon bewegen. Inmiddels was er ook
een baanofficial ter plaatse gekomen en deze zette de kart uit.
Vervolgens begon de man heftig te gebaren dat er met deze kart niet
meer gestart kon worden.  Zo heb ik de coureur uit de kart geholpen en
nam hem ter hand. Samen zijn we de baan afgelopen en bij het hek kwam
zijn moeder hem al te gemoed.  Op dat moment sprak iedereen aan de
kant er schande van dat de baan officials in eerste instantie met
elkaar bleven praten en niet in actie kwamen.

In de tweede manche probeerde ik zo dicht mogelijk op de baan mijn
foto’s te maken. In de praktijk bleek wel dat je ook weer niet te
dicht op de baan moet zitten daar je dan niet de tijd krijgt om te
focussen en  compositie te bepalen. Het zijn allemaal van die kleine
dingetjes waar je later achter kom. Zo ook dat het inflitsen niet echt
veel toegevoegde waarde aan de foto bracht. Sterker nog. Doordat ik
wat dichter op de baan zat, was de flits in het vizier van de helm
zichtbaar op de foto.

Al met al een leuke dag waar ik nog veel moet leren. Een volgende keer
gaan we zeker het “pannen” uit proberen.  Op acquisitie gebied zal ik
nog meer moeten inleven in de racewereld. Net zoals in de formule 1 is
het ook in de Cadetklasse wie het meest geld heeft, het verst voorin
rijdt. Larissa rijdt vrij constant maar komt gemiddeld 2 seconden te
kort om echt in de top 10 te rijden. Waarschijnlijk heeft dit te maken
met het materiaal dus aan mij de taak om stevig sponsor budget bijeen
te halen en zo ook LT-Racing in de top te laten rijden.