Als tijd geld is, hoe arm ben je dan als je geen tijd hebt.

Op de valreep van het jaar 2012 nog een stukje tekst mijnerzijds. Een jaar dat echt om gevlogen is. Aan het eind van het jaar is het gebruikelijk om terug te kijken. Dit doe ik over een paar weken in mijn januari blog en dan kijk ik ook direct vooruit wat 2013 gaat geven. Nu wil ik de tijd nemen om eens over de tijd te hebben.

Verleden week was ik voor mijn dochtertje bij de dokter. We hadden een afspraak gemaakt om 11.30 uur. Om op tijd te zijn zaten we al om 11.15 uur in de wachtkamer. We werden uiteindelijk tegen 12.00 uur naar binnen geroepen. Nu is het mogelijk dat je bij een dokter te maken hebt met spoedgevallen die er tussen door komen en dan loopt zo’n spreek uur uit. Daar heb ik ook alle begrip voor. Echter valt mij op, dat wanneer ik een afspraak bij de dokter heb, ik nooit op de afgesproken tijd naar binnen wordt geroepen. Het spreekuur loopt altijd uit. En als dat nu om een paar minuten zou gaan zou ik daar ook nog vrede mee hebben. Het is altijd minimaal meer dan een kwartier dat het uitloopt. En iedere keer betrap ik mij erop dat ik altijd een kwartier van te voren aanwezig ben.

Nu kom ik gelukkig op jaar basis niet al te vaak bij de huisarts, dus dat valt allemaal wel mee. Maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die minimaal één keer paar maand naar de dokter moeten en die zouden er dus wel financiële schade aan over kunnen houden.

Theophratus  , een Grieks geleerde uit zo’n 300 jaar voor Christus deed toen al de uitspraak “Time is Money”.  Dat juist een Grieks geleerde juist deze uitspraak heeft gedaan mag hedendaags wel bijzonder genoemd worden.

Alles draait om geld en tijd. Tijd is geld , heet het. En toch wordt het meeste geld uitgegeven om de tijd te verdrijven. Fliegende Blätter een Duitse auteur wist met deze uitspraak de spijker op zijn kop te slaan. Want ik maak foto’s. En voor wat en wanneer worden die foto’s gebruikt. Al mijn werk, hoe professioneel dan ook, wordt vaak voor de consument zijn vrije tijd gemaakt. 

Verleden maand mocht ik voor een chique herenmode zaak de folder foto’s maken. Apetrots was ik dat juist dickdefotograaf.nl voor Jacco Scheen mocht fotograferen. Daar heb je het al die tijd gedaan. Althans, dat was mijn eerste gedachten. Later realiseerde ik mij dat ik dit überhaupt nog nooit had gedaan. Maar ik had wel al direct een plaatje in mijn hoofd hoe te handelen.  Het begon natuurlijk al met het bepalen van de prijs. Hoe lang ben je ermee bezig? Hoeveel items moeten er in de folder? Wat moet er na bewerkt worden. Hoeveel tijd kost dat dan?

Allemaal vragen waar ik eigenlijk niet direct een antwoord op had.

Mijn uitgangspositie was dat als de basis direct goed wordt vastgelegd, het maskeren in de nabewerking ook sneller zou verlopen.  Het was wel grappig dat het fotograferen van de producten zelf niet zo veel tijd in beslag namen, maar het opnieuw aankleden van de paspop het meeste werk was.

Ik had ingezet op vier uurtjes en een uurtje nabewerking. Op zich ging het ook wel echter kwam er een uurtje extra bij. Hier had ik zelf voor gekozen daar de serie met dure spijkerbroeken op pop achteraf beter overkwam.  En een dag later nog twee jassen als bonus werk. Doordat ik mijn foto’s in TIFF had gemaskerd, werd de folder door het reclamebureau binnen een halfuur na aanlevering als proefdruk aangeboden.

Een geslaagd project wat mij betreft het komende jaar vaker op het programma staat.  

Oh ja, in verband met de crisis, is het licht aan het eind van de tunnel tijdelijk uitgeschakeld…

Paardencross – Een andere discipline

Fotograferen is mijn lust en leven. Dat ik het met veel plezier doet moge ook wel duidelijk wezen. Als ik de camera ter hand neem, overschrijd ik alle grenzen. Eten en drinken is een ondergeschoven behoefte en ik verlies ook vaak alle tijdsbesef. Hier zit ook direct mijn valkuil.
Juist dan komen de verzoekjes binnen om te fotograferen. Joh, dat kost nu toch niets meer in dit digitale tijdperk. Die camera heb je al dus waarom een tarief hanteren?
Raar eigenlijk. Bij een timmerman, loodgieter of automonteur vraagt men doorgaans wat het kost, maar bij een fotograaf is men er heilig van overtuigd dat die geen kosten heeft om te kunnen functioneren. Mijn
boekhouder zou ik dan ook niet meer voor mijn belastingaangifte hoeven te betalen want die kennis is er toch ook al. Waarom zou je daar dan ook voor moeten betalen?

Een simpele rekensom laat zien dat naast een uurtarief een fotosessie bij
voorbaat al geld kost.
Stel we schaffen nu een Canon EOS 6D + 24-105 kitlens aan voor
€ 2.849,-
Er wordt in het algemeen er van uitgegaan dat een camera vandaag de dag 57.500 kliks mee kan.
Het sommetje wordt dan: € 2.849 / 57500 = € 0, 04954783  afgerond € 0.05 per klik.  In een middagje shooten maak ik gemiddeld zo’n 250 afdrukken met mijn camera. Dat zou inhouden dat € 0.05 x 250 klikken € 12, 50 kost.
Dan neem ik niet eens mee dat ik zo’n 10.000 kliks per jaar maak, wat
inhoud dat na goed 6 jaar de camera moet worden vervangen, de accu’s en batterijen  moeten worden opgeladen en  ook een computer om de beelden te bewerken aanwezig moet zijn. Dat deze stroom verbruikt zou geen issue moeten zijn.  Dat zo’n camera kapot en of gestolen kan worden is wederom niet belangrijk. Tel alleen die kleine dingen op en je komt op een aardig

bedrag en dan wordt mijn hypotheek nog altijd niet betaald. Maar ja,klagers kennen geen nood zeggen ze toch?

Een ander probleem om fulltime fotograaf te worden is dat ik enorm kritisch op mijn werk ben. Nooit is een foto van mijn hand goed genoeg. Iedere foto kan beter. Eigenlijk allemaal valse bescheidenheid.
Toen ik door een plaatselijk blaadje als fotograaf werd afgeserveerd, was ik wel degelijke op mijn p.. getrapt. Het was door toedoen van dit blaadje dat ik de handschoen oppakte en afgelopen zondag mij posteerde bij de waterbak in het Zeewolderbos om foto’s van de paardencross te maken.

Normaliter bereid ik elke shoot goed voor. En zeker als het geheel nieuw is voor mij. In dit geval werd ik de zaterdag avond daarvoor door de manege eigenaar gevraagd om de andere dag foto’s van de cross te maken en wel van de waterbak. Je krijgt dan gelijk zo een beeld voor je van heel veel opspattend water. Kan best wel eens spectaculaire opleveren, was mijn eerste gedachten. Je gaat je dan ook afvragen of je dan wel de juiste apparatuur voor zulke foto’s in huis hebt. Ik ben tenslotte portretfotograaf, en portretfotografen hebben doorgaans een andere apparatuuropbouw dan een sportfotograaf. Nu ken ik  mijn apparatuur op mijn duimpje en weet dat mijn vier jaar oude E520 nu niet direct ‘de’ sportcamera voor zo’n paardencross is. Integendeel, met drie autofocuspunten waarvan één echt effectief, zou deze missie wel eens een bijzondere grote uitdaging kunnen worden.

Op weg naar de waterbak kwam ik verscheidene fotografen tegen die zich bij
diverse hindernissen hadden opgesteld. Gezien het feit dat ik op Google
bij het intikken van paardencross maar weinig foto’s van waterbakken had
gespot en dan al die fotografen op andere locaties langs het parcours,
hadden mij toch een lichtje moeten laten branden. Aangekomen bij de
waterbak, snapte ik ook direct waarom die fotografen zich elders hadden
verschanst. De waterbak was omringt door bomen. Wat inhoud dat er voor en
achter de plas heel veel licht is. Zodra de ruiter met paard de waterbak
induikt, deze in een compleet zwart gat verdwijnt. Daarbij scheen de zon lekker fel wat nog meer schaduwpartijen opleverde. Bleef het daarbij kan je één keer je belichting afstellen, maar de wolkenpartijen lieten zon zo nu en dan verdwijnen en dan blijft er weinig over van je één keer instellen van je belichting.

Het belangrijkste is dat ik mijn lichtmethode gewijzigd had in spotmeting zodat ik enigszins een ruiter met paard in de waterbak terug kan zien.
Onderweg had een andere fotograaf al de opmerking gemaakt dat je zo wie zo een hoge sluitertijd in moet stellen. Op de plaats waar hij zat met het zonnetje in de rug was dat zeker logisch. Maar voor mij ging die vlieger niet op. Een ander probleem is dat de deelnemer aan de cross juist met grote snelheid door de waterbak gaat en die blijft echt niet voor mij in het midden even wachten om de belichting goed in te kunnen stellen. Dus dat werd puzzelen om de juiste instelling te krijgen. Bij de eerste deelnemer heb ik een globale instelling van F5.0 1/200 gekozen zonder enige correctie om te kijken waar en hoe te corrigeren. Na de doorkomst bleek het geheel iets te donker naar mijn smaak en werd na mijn mening een sluitertijd van 100 het maximale maar dan moet ook het diafragma naar beneden. (F3.5) Wat weer inhield dat er kans op onscherpte aanwezig was.
Ondanks het stralende zonnetje de iso waarde op 200 gezet om bijvoorbeeld
in mijn sluitertijd 1 of 2 stops winst te halen.

Door de wisselende licht omstandigheden koos ik ervoor om met een vaste
sluitertijd van 1/125 te kiezen. Het diafragma wisselde geregeld tussen de
F5 en F3.5. In de eerste 5 deelnemers had ik hier ook nog een
belichtingscorrectie van +0,3 in de hoop dat het geheel wat op zou
lichten. Later hoefde die correctie niet meer daar de zon geheel aan de
linkerkant stond en zo meer de achtergrond deed oplichten.

Tijdens het terug kijken viel me op dat niet iedere foto even scherp was.
Normaal in de studio maak ik gebruik van de S_AF instelling want onderwerp beweegt niet of nauwelijks. Nu koos ik voor C_AF en dan blijft de autofocus continue scherpstellen. Het onderwerp komt tenslotte met volle vaart naar je toe. Het niet altijd scherp zijn zit hem in het feit dat het ene autofocuspuntje op dat moment net een waterspetter focust en dan ben je gezien met je autofocus. Nu heb ik in mijn Fn knop (functie keuzeknop)gelukkig het schakelen tussen autofocus en manueel scherpstellen geprogrammeerd. In de waterbak stelde ik scherp op het hoofd van de ruiter en koos dan voor de manueel stand. Echter zodra de ruiter uit de bak kwam moest ik direct weer overschakelen in C_AF en dat ging niet altijd goed.
Maar dat ook te maken met het feit dat je geneigd ben om in de servo stand (continue opnames) te blijven hangen maar omdat het onderwerp je snel nadert het focuspunt ook razendsnel wijzigt. Je maakt op de omstanders natuurlijk wel een vette indruk als die de repeteermodus horen afgaan. Alleen blijven er zo weinig bruikbare foto’s over…

Het moge duidelijk wezen dat het fotograferen van een paardencross toch echt heel anders is dan wat ik gewend ben. Al met al vond ik het wel heel
erg leuk om eens te doen. Thuis gekomen was ik dan razend benieuwd wat ik er allemaal van gebakken had. Ondanks de nodige off-focus opnames zaten er wel een aantal spectaculaire foto’s bij. Nadat ik een foto van de winnaar
in lightroom had gecorrigeerd en op facebook had geplaatst, bleek dat ik het eigenlijk helemaal niet zo gek had gedaan. De dag erna heb ik uitsluitend in lightroom 79 foto’s gecorrigeerd en in JPG aan de
opdrachtgever afgeleverd. Op dit moment heb ik de opdrachtgever nog niet gesproken of hij tevreden was. Maar op facebook heb ik er wel een aantal vriendjes en vriendinnetjes uit de paardenwereld bij gekregen… Voor mij een reden om dit werk toch meer te gaan doen!

Paparazzi der Paparazzies is niet meer.

Afgelopen donderdag middag werd bekend dat op 67 jarige leeftijd Joop van Tellingen was overleden. Van Tellingen had sinds 2009 blaaskanker maar leek aanvankelijk op te knappen. Echter de laatste twee weken ging de gezondheid van Joop ontzettend snel achteruit. Misschien was zijn ziekbed wel zijn grootste nachtmerrie. Joop ligt ziek op bed en het nieuws bleef via de televisie maar binnenkomen en hij kon daar geen deel van uitmaken.



Joop van Tellingen



Joop van Tellingen begon zijn fotografiecarrière op 16 jarige leeftijd bij de Telegraaf. Na een aantal keren foto’s van bekende Nederlanders te hebben aangeleverd, werd hij door aanmoediging van Henk van der Meijden (de oprichter van roddelblad Privé) roddelfotograaf. Joop noemde tijdens zijn veertig jarige jubileum zes jaar geleden ‘de uitvinder van de roddelfotografie”. Joop had samen met zijn zoon Dennis, een fotobureau gespecialiseerd in Paparazzi fotografie. Ondanks de enorme concurrentie van de amateur fotograaf die op de PC de BN’er lastig valt en zijn foto’s voor een habbekrats aan de media verkoopt, is het fotobureau van fotografie van Tellingen uiterst succesvol. Toch kon hij zich hierover terecht opwinden. ‘Die gasten verpesten de markt. En zo werd in de media kwaliteit steeds minder van belang’. Zijn soms agressieve werkwijze kwam hem meerdere malen op een schorsing van zijn opdrachtgevers te staan. Niet zelden kreeg Van Tellingen klappen, maar in de loop der jaren werd hij zelf een bekende Nederlander en kreeg hij steeds meer ruimte om zijn werk te doen en werd hij zelfs hartelijk ontvangen.



Foto van Joop van Tellingen Abraham Moskovic met nieuwe geliefde Eva



De ‘Godfather onder de Paparazzi”zoals Marco Borsato Twitterde, had eigenlijk een hele goede band met bekend Nederland. Zo goed zelfs dat hij bij een overleden BN’er misschien wel een betere band met de overledene had dan de meeste genodigden. Zo vond hij het eigenlijk gek dat een overleden artiest heel zijn leven er alles had gedaan om in de picture te komen, en dan op zijn eigen overlijden in stilte wordt begraven of gecremeerd.

Mensen waren wel altijd wantrouwend als Joop welgemeend interesse toonde. Dat is inherent gekoppeld aan het werk van gossipfotograaf.

Joop kon genieten als zijn foto’s in de bladen verschenen. Hij kon dan ook trots zijn op zijn gevestigde reputatie. Zoals Henk van der Meyden en Wilma Nanninga gevestigde namen zijn in de roddeljournalistiek, zo is of was Joop van Tellingen wel Nederlands bekendste Paparazzifotograaf.   

Voor mij was Joop van Tellingen een idool. Die man deed waar ik alleen maar van kon dromen. Was naast paparazzi namelijk ook een genadig bruidsfotograaf. De ultieme combinatie. Toch heeft het heel wat raakvlakken. Je krijgt in beide takken vaak maar één moment om de foto te kunnen maken. En er zijn natuurlijk altijd genodigden die niet op de foto willen en die het bruidspaar zeker op de foto wilt hebben. Voor mij was het dan de uitdaging om die mensen representatief op de foto te krijgen. Zal bij Joop van Tellingen ook niet anders geweest zijn. Het is bij bruidsfotografie ook zaak om onopvallend foto’s te maken. Ik vind namelijk dat de fotograaf geen deel van de bruiloft mag zijn. Zo geldt dat natuurlijk ook als paparazzi.

Een carriere als gossipfotograaf zit er voor mij (nog) niet in, ben ik bang. Toch heb ik in mijn logo de afbeelding paparazzi verwerkt. In Bratislava Slowakije staat het standbeeld ‘Paparazzi’ waar ik mijn logo van heb afgeleidt. Dus heb ik wel degelijk iets met Paparazzi fotografie. Of ik Joop van Tellingen zou kunnen vervangen?



Keuzes maken is een kwestie van kiezen.

Ik heb er voor gekozen om minimaal 6 keer per jaar een blog artikel te schrijven. Zo moest ook al een keuze maken waar over ik nu zou gaan schrijven. In januari had ik al geschreven dat de Nikon D800 een interessante camera voor mij zou zijn. Echter deed de Canon 5dMarkIII mij twijfelen.  Beide camera’s zijn op de markt en worden door diverse magazines uitvoerig getest.

Met 36,3 MPixel tegenover 22,3 MPixel valt natuurlijk direct op dat de Nikon D800 hierop behoorlijk op voorsprong staat t.o.v. de Canon Eos %D MarkIII. Als die ook nog eens 300 euro goedkoper is, lijkt de keuze in eerste instantie niet zo moeilijk.

De 36,3 MPixels evenaren de middenformaat camera’s qua megapixels. Maar hierin zit ook direct het kantelpunt. 14 MPixels lijken in eerste instantie niet zo veel, maar heeft wel degelijk consequenties op processnelheid van je computer. En dan heb ik het nog niet eens over de ruimte op je geheugenkaartjes die het dan gaat innemen. In de studio is dat geen enkel probleem. Kan vanuit mijn camera direct op de computer schieten. Maar op locatie gaat het op termijn toch meer kaartjes kosten daar ik namelijk niet zo’n voorstander bent van alles op 1 kaartje opslaan.

Op locatie lijkt het voordeel richting de Canon te gaan. Met 10 autofocus punten en 1 beeldje per seconden meer, met 4x meer ISO gevoeligheid maximaal, zou je denken dat de Canon beter presteert met minder licht. Dat laatste blijkt in de praktijk toch niet helemaal te kloppen. De prestaties ontlopen elkaar op werkbare ISO instellingen niet tot nauwelijks. Het voordeel zal door een beter dynamisch bereik en de grotere fotoresolutie van de Nikon eerder in het voordeel van de D800 liggen.

Ok, technisch gezien zou de keuze dan op de Nikon vallen. Praktisch gezien valt het muntje in het voordeel van de Canon. Ook qua prijs in de praktijk blijkt de Canon voordeliger te zijn. Body + lens is de Nikon net iets duurder. Maar dat valt weer weg als je op de Canon met de optisch betere L-lenzen gaat werken. Zo wordt een keuze maken nog moeilijker…

Voorlopig wacht ik met en keuze want eerst ga ik met vakantie. En die keuze was zo gemaakt…

Acquisitie in de fotografie toepassen.

Afgelopen dagen was ik druk met het samenstellen van een acquisitielijst
voor mijn customer relationship management database. Voorbereiding om een
succesvolle acquisitie campagne op te zetten. NAW en contact gegevens per
branche verzamelen is een tijdrovend klusje maar oh zo belangrijk.
Vervolgens verwerk je die gegevens in een database om  een CRM systeem
op maat te creëren.

Zo realiseerde ik mij plots dat er in 17 jaar tijd heel veel veranderd is.
Ik kon mij nog het baantje van vertegenwoordiger voor de geest halen. Door
mijn toenmalige werkgever met een doos schoonmaakartikelen op weg gestuurd
om klanten te werven. Zonder enige informatie wat betreffende huidige
klantenkring in de regio pionieren. Iedere keer kreeg dan aan het eind van
de dag te horen dat mijn omzet veel te laag lag. Tot ik na een tijdje een
collega vertegenwoordiger tegenkwam die een vaste betrekking en een auto
van de zaak had, maar per dag de helft minder omzette dan ik. Je kan dat
op twee manieren opvatten. Of je bent een goede vertegenwoordiger, of je
voelt je zo belazerd dat ik uiteindelijk maar fotograaf ben geworden.

In de tijd van fotorolletjes en chemicaliën was je als fotograaf ook wel
bezig met het onderscheiden van andere fotografen maar wisten klanten je
toch wel te vinden. Nu ziet de klant vaak door de bomen het bos niet meer.
De concurrentie is vele malen groter geworden. Mede door dat de
spiegelreflex voor een groter publiek bereikbaar is geworden en hierdoor
veel mensen zich fotograaf noemen. Het bederft de markt. De fulltime
fotograaf raakt een beetje aan het uitsterven. Nu moet ik er zelf niet aan
denken om als fulltime fotograaf te moeten opereren. Nu kijk ik met heel
veel plezier uit naar een fotoshoot. Stel dat ik dat iedere dag zou moeten
doen. Dan raak je al gauw in een sleur en gaat het plezier er volgens mij
wel af. Maar aan de andere kant ben ik wel iedere dag met fotografie bezig
al is het niet altijd met camera in de hand. Misschien spoor ik ook wel
niet helemaal. Vind namelijk acquisitie ook helemaal geweldig terwijl
iedere ondernemer dit juist verfoeid.

Heel belangrijk in een acquisitienetwerk is de mailinglist. Deze fungeert
als ruggengraat van  een commerciële onderneming. In deze lijst staan de
bedrijven die werkelijk interesse hebben in de activiteiten van
dickdefotograaf.nl. De mate van succes zal later rechtstreeks af te leiden
zijn aan de grootte van de mailinglist.
Door namen en e-mailadressen te verzamelen, zorg je ervoor dat het bereik
van dickdefotograaf.nl constant groeit qua marketing. Des te groter je
lijst, des te meer mensen je met 1 druk op de knop kunt bereiken voor
alles wat je onder de aandacht wilt brengen. Met een grote mailinglist heb
je een zekerheid dat je bezoekers van de website, aandacht krijgen voor
alles wat dickdefotograaf.nl doet.
Garanties heb je als onderneming niet veel dus deze moet je koesteren.

Ik ben er van overtuigd dat je met een mailinglist en een maandelijkse
nieuwsbrief een krachtig acquisitie wapen in handen hebt. Mijn website
wordt in PHP gezet wat inhoud dat mijn site via een database werkt. Om te
voorkomen dat ik het één en ander verkloot heeft de maker een content
management systeem opgezet. Hierdoor wordt het voor mij ook makkelijker om
een nieuwsbrief te verzenden. De maker zal in het CMS ook een opt-in
pagina maken. Een opt-in pagina is een pagina die er op gebouwd is om
namen en e-mailadressen te verzamelen.
Als iemand zich via een  formulier op de website inschrijft,  komt hij
automatisch op de mailinglijst in de software terecht. Je weet dan ook
zeker dat je volgens de wet alles in orde hebt en dus niet gaat spammen.
Al vraag ik af of het laatste wel zo is want ik verzamel via die
acquisitielijst email adressen en die ik zeker weten in die mailinglist
gaat gebruiken. Voor de wet ben ik afgedekt daar spam naar bedrijven wel
is toegestaan. Natuurlijk vermeld ik in de nieuwsbrief hoe iemand zich ook
weer kan uitschrijven want dat is wel zo netjes. Maar voorlopig staan die
adressen in die lijst en moet men er zelf voor kiezen om zich uit te
schrijven. En als die gene zich uitschrijft, betekend dat het email adres
actief wordt gebruikt en dan zou ik telefonische acquisitie als wapen
kunnen inzetten. Daarom is het belangrijk dat het CRM systeem zou up to
date mogelijk is.

Love Style Compositie

Normaal gesproken wordt je werk beter naar mate je meer ervaring krijgt. Je krijgt in mijn geval meer te maken met andere technieken en  invalshoeken. Zo ben ik persoonlijk zeer geïnteresseerd in de diagonaal methode. Fascinerend om te zien dat oude meesters in de schilderskunst bedoeld of onbedoeld deze compositie methode hebben toegepast.”Ginevra Benci” en de “Mona Lisa” van  Leonardo da Vinci en ‘’de belastingontvanger’’ van Rembrandt van Rijn hebben deze methode.

Nu merk ik in de praktijk wel dat het hanteren van de DM methode tijdens het fotograferen niet al te gemakkelijk is. Maar als ik de regel van derden hebt gehanteerd, kan ik in Adobe Lightroom wel vaak de diagonaal methode uitsnijden. Misschien niet helemaal zoals Edwin Westhoff het heeft bedoeld, maar dat is inherent aan mijn werkwijze. En de DM is ook weer niet voor ieder in de regel van derden geschoten foto achteraf te hanteren. Ik ga in principe achteraf uit van de DM methode maar schroom niet om terug te vallen op de regel van derden of de gouden snede. Maar ik prefereer gewoon een prettig beeld om te zien.  Ook al stroopt het tegen alle compositie regels. Zolang de klant dit mooi vind kan ik dit ongestraft blijven doen.

Zoals ik al eerder schreef, dat je werk beter wordt als je meer ervaring heb opgedaan. Toch vind ik mijn eerste digitale bruidsreportage nog altijd de mooiste. En dat geldt ook voor mijn eerste Love Style sessie. Nu is Kinderdijk met al die molens een prachtige achtergrond, maar ook Zeewolde kan bij mooi weer ook prachtig zijn. En een stralende dag maakt je foto’’s ook fleuriger. Je ziet dan ook direct verschil met foto’s uit de zomer/najaar en winter. Het oogt allemaal net een beetje minder fleurig in de winter. We gaan nu ook naar beter weer en dat nodigt ook uit om ook weer naar buiten te gaan.

De Love Style sessie is ontstaan ter voorbereiding op huwelijks fotografie. Geïnspireerd door de L-Style sessies van de Belgische fotograaf Pieter van Impe heb ik een aantal Love Style Sessies met diverse stelletjes gedaan.

Vandaag de dag zijn de Love Style Sessies vaak gekoppeld aan een bruidsreportage. Het bruidspaar gaat een paar maanden voor hun trouwen met mij op pad om verlovingsfoto’s te maken. Het bruidspaar leert mij als fotograaf kennen en is op hun grote dag vertrouwt met mijn werkwijze. Maar ook alleen een Love Style Sessie voor stelletjes die nog geen trouwplannen hebben maar wel graag foto’s van hun samen willen, komt steeds vaker voor. Zo nu en dan is dit zelfs op Time For Picture/CD basis mogelijk. Maar dan moet het wel een aanvulling op mijn portfolio zijn.

Een Love Style Sessie bestaat uit een selectie foto’s (ca 25) op cd en een foto op 40-30 canvas. Uiteraard zit hier een prijskaartje aan, maar dat hangt er ook weer vanaf waar en hoe de sessie wordt gedaan. Over het algemeen vallen de kosten voor zo’n sessie mee. Het is maar net hoe gek de klant het maakt.

2012 Een zwaar jaar waar we toch gaan cashen.

Grappig om te lezen zijn de verschillende voorspellingen voor 2012.

Meerdere mediums hebben het over een brand in de tweede kamer en de val van het kabinet. Nu is het laatste niet direct een voorspelling maar doen mediums aan “wishful thinking”. Een eventueel nieuw kabinet hangt dan af van wanneer er verkiezingen zouden zijn. Voor of na het faillissement van Griekenland en Italië en daarbij de teloorgang van de euro. De Australische dollar wordt een interessante optie. Nederlandse en Duitse economie gaan nauwer samen en nemen de eerste stappen tot een gezamenlijke munteenheid.

Nederland wordt op het EK voetbal europees kampioen.

Koningin Beatrix treedt af omdat ze ontzettend moe is. Wordt Nederland niet moe van al die mediums die al jaren haar aftreden voorspellen?

Obama wordt onverwachts geen president van Amerika. Maar wie wel wordt niet genoemd.

En op 21 december vergaat de wereld. Dan heb ik net mijn kerstpakket gehad…

Allemaal giswerk. Ze hadden vanaf november 2011 een enorme strenge winter voorspeld. Op 1 januari was het bijna net zo warm als mijn gehele afgelopen zomervakantie. Zo zie je maar dat het allemaal gokken is. Natuurlijk kan je wel wat verwachtingen loslaten op zo’n Nieuwjaar. Dat het bijna failliete Griekenland de gemoederen in Europa blijft bezighouden, is natuurlijk een logisch gevolg. Tot nu toe waren het meer woorden dan daden in Griekenland en het zal nog wel een tijdje duren voor het zichtbaar wordt of ze daar de acceptgiros  kunnen betalen.

Ondanks de donkere wolken boven de Europese financiële markten, zal het volgens mij allemaal wel met een sisser doen aflopen. Ik ben van mening dat een recessie ons volledig is aangepraat.

Voor mij als fotograaf zal 2012 in teken van cashen staan. Al het geleerde van afgelopen jaren in klinkende munt om gaan zetten en tegen sterk concurrerende tarieven mijn klanten portefeuille uitbreiden. Dat ik hier mijn acquisitie vaardigheden effectiever in gaat zetten is hierop natuurlijk een must.

Dit komende jaar heb ik mijn oog op de Nikon D800 laten vallen. De met 36 Megapixels uitgeruste full frame camera zou voor mij de definitieve overstap van Olympus naar Nikon kunnen betekenen. Zeker nu Olympus financieel in zwaar weer is beland en het op de vooravond staat van een overname door Fuij. Geruchten dat de E5 dan een professionele upgrade krijgt is ongegrond. Er zal in 2012 geen nieuw model Olympus/Fuij verschijnen. Dus een overstap naar Nikon lijkt dan logisch.  Is het niet dat in april 2012 waarschijnlijk de Canon 5D Mark III op de markt komt. Naar alle verwachtingen zal de full frame van Canon 30 Megapixels bevatten. Ondanks die 6 Megapixels minder dan de Nikon D800 zou mijn keuze wel eens voor Canon kunnen uitvallen. De bediening van Canon ligt meer in de lijn van Olympus dan het Nikon model.  

Wat mij opvalt is dat al de nieuwe spiegelreflexcamera’s meer de nadruk op filmen gaan leggen. Je ziet ook steeds meer videobedrijven met spiegelreflexcamera’s werken Nu heb ik niet zo veel met filmen dus voor mij niet zo interessant. Dan komt voor mij de Nikon meer in beeld. Snelheid en lichtgevoeligheid zou dan van doorslaggevende aard kunnen zijn.

Volgende week zal de Consumer Electronics Show (CES 2012) in Las Vegas van start gaan met de lancering van de Nikon D800. Een paar weken later zal in dat zelfde Vegas op 14 april de NAB openen. Daarin wordt naar alle waarschijnlijkheid de Canon 5D Mark III gepresenteerd.

Zakelijk gezien een interessant jaartje waar geluk en wijsheid hand in hand moeten gaan. Zo ben ik ervan overtuigd dat je geluk ook kunt afdwingen. Heb in het verleden best wat tegenslag gekend, maar ik ben er wel altijd in blijven geloven dat het uiteindelijk wel goed zou komen.  Dat dit in 2012 duidelijk zichtbaar zou worden, is een streven en geen voorspelling.