Juist dan komen de verzoekjes binnen om te fotograferen. Joh, dat kost nu toch niets meer in dit digitale tijdperk. Die camera heb je al dus waarom een tarief hanteren?
Raar eigenlijk. Bij een timmerman, loodgieter of automonteur vraagt men doorgaans wat het kost, maar bij een fotograaf is men er heilig van overtuigd dat die geen kosten heeft om te kunnen functioneren. Mijn
boekhouder zou ik dan ook niet meer voor mijn belastingaangifte hoeven te betalen want die kennis is er toch ook al. Waarom zou je daar dan ook voor moeten betalen?
Een simpele rekensom laat zien dat naast een uurtarief een fotosessie bij
voorbaat al geld kost.
Stel we schaffen nu een Canon EOS 6D + 24-105 kitlens aan voor
€ 2.849,-
Er wordt in het algemeen er van uitgegaan dat een camera vandaag de dag 57.500 kliks mee kan.
Het sommetje wordt dan: € 2.849 / 57500 = € 0, 04954783 afgerond € 0.05 per klik. In een middagje shooten maak ik gemiddeld zo’n 250 afdrukken met mijn camera. Dat zou inhouden dat € 0.05 x 250 klikken € 12, 50 kost.
Dan neem ik niet eens mee dat ik zo’n 10.000 kliks per jaar maak, wat
inhoud dat na goed 6 jaar de camera moet worden vervangen, de accu’s en batterijen moeten worden opgeladen en ook een computer om de beelden te bewerken aanwezig moet zijn. Dat deze stroom verbruikt zou geen issue moeten zijn. Dat zo’n camera kapot en of gestolen kan worden is wederom niet belangrijk. Tel alleen die kleine dingen op en je komt op een aardig
voorbaat al geld kost.
Stel we schaffen nu een Canon EOS 6D + 24-105 kitlens aan voor
€ 2.849,-
Er wordt in het algemeen er van uitgegaan dat een camera vandaag de dag 57.500 kliks mee kan.
Het sommetje wordt dan: € 2.849 / 57500 = € 0, 04954783 afgerond € 0.05 per klik. In een middagje shooten maak ik gemiddeld zo’n 250 afdrukken met mijn camera. Dat zou inhouden dat € 0.05 x 250 klikken € 12, 50 kost.
Dan neem ik niet eens mee dat ik zo’n 10.000 kliks per jaar maak, wat
inhoud dat na goed 6 jaar de camera moet worden vervangen, de accu’s en batterijen moeten worden opgeladen en ook een computer om de beelden te bewerken aanwezig moet zijn. Dat deze stroom verbruikt zou geen issue moeten zijn. Dat zo’n camera kapot en of gestolen kan worden is wederom niet belangrijk. Tel alleen die kleine dingen op en je komt op een aardig
bedrag en dan wordt mijn hypotheek nog altijd niet betaald. Maar ja,klagers kennen geen nood zeggen ze toch?
Een ander probleem om fulltime fotograaf te worden is dat ik enorm kritisch op mijn werk ben. Nooit is een foto van mijn hand goed genoeg. Iedere foto kan beter. Eigenlijk allemaal valse bescheidenheid.
Toen ik door een plaatselijk blaadje als fotograaf werd afgeserveerd, was ik wel degelijke op mijn p.. getrapt. Het was door toedoen van dit blaadje dat ik de handschoen oppakte en afgelopen zondag mij posteerde bij de waterbak in het Zeewolderbos om foto’s van de paardencross te maken.
Normaliter bereid ik elke shoot goed voor. En zeker als het geheel nieuw is voor mij. In dit geval werd ik de zaterdag avond daarvoor door de manege eigenaar gevraagd om de andere dag foto’s van de cross te maken en wel van de waterbak. Je krijgt dan gelijk zo een beeld voor je van heel veel opspattend water. Kan best wel eens spectaculaire opleveren, was mijn eerste gedachten. Je gaat je dan ook afvragen of je dan wel de juiste apparatuur voor zulke foto’s in huis hebt. Ik ben tenslotte portretfotograaf, en portretfotografen hebben doorgaans een andere apparatuuropbouw dan een sportfotograaf. Nu ken ik mijn apparatuur op mijn duimpje en weet dat mijn vier jaar oude E520 nu niet direct ‘de’
sportcamera voor zo’n paardencross is. Integendeel, met drie autofocuspunten waarvan één echt effectief, zou deze missie wel eens een bijzondere grote uitdaging kunnen worden.
Op weg naar de waterbak kwam ik verscheidene fotografen tegen die zich bij
diverse hindernissen hadden opgesteld. Gezien het feit dat ik op Google
bij het intikken van paardencross maar weinig foto’s van waterbakken had
gespot en dan al die fotografen op andere locaties langs het parcours,
hadden mij toch een lichtje moeten laten branden. Aangekomen bij de
waterbak, snapte ik ook direct waarom die fotografen zich elders hadden
verschanst. De waterbak was omringt door bomen. Wat inhoud dat er voor en
achter de plas heel veel licht is. Zodra de ruiter met paard de waterbak
induikt, deze in een compleet zwart gat verdwijnt. Daarbij scheen de zon lekker fel wat nog meer schaduwpartijen opleverde. Bleef het daarbij kan je één keer je belichting afstellen, maar de wolkenpartijen lieten zon zo nu en dan verdwijnen en dan blijft er weinig over van je één keer instellen van je belichting.
Het belangrijkste is dat ik mijn lichtmethode gewijzigd had in spotmeting zodat ik enigszins een ruiter met paard in de waterbak terug kan zien.
Onderweg had een andere fotograaf al de opmerking gemaakt dat je zo wie zo een hoge sluitertijd in moet stellen. Op de plaats waar hij zat met het zonnetje in de rug was dat zeker logisch. Maar voor mij ging die vlieger niet op. Een ander probleem is dat de deelnemer aan de cross juist met grote snelheid door de waterbak gaat en die blijft echt niet voor mij in het midden even wachten om de belichting goed in te kunnen stellen. Dus dat werd puzzelen om de juiste instelling te krijgen. Bij de eerste deelnemer heb ik een globale instelling van F5.0 1/200 gekozen zonder
enige correctie om te kijken waar en hoe te corrigeren. Na de doorkomst bleek het geheel iets te donker naar mijn smaak en werd na mijn mening een sluitertijd van 100 het maximale maar dan moet ook het diafragma naar beneden. (F3.5) Wat weer inhield dat er kans op onscherpte aanwezig was.
Ondanks het stralende zonnetje de iso waarde op 200 gezet om bijvoorbeeld
in mijn sluitertijd 1 of 2 stops winst te halen.
Door de wisselende licht omstandigheden koos ik ervoor om met een vaste
sluitertijd van 1/125 te kiezen. Het diafragma wisselde geregeld tussen de
F5 en F3.5. In de eerste 5 deelnemers had ik hier ook nog een
belichtingscorrectie van +0,3 in de hoop dat het geheel wat op zou
lichten. Later hoefde die correctie niet meer daar de zon geheel aan de
linkerkant stond en zo meer de achtergrond deed oplichten.
Tijdens het terug kijken viel me op dat niet iedere foto even scherp was.
Normaal in de studio maak ik gebruik van de S_AF instelling want onderwerp beweegt niet of nauwelijks. Nu koos ik voor C_AF en dan blijft de autofocus continue scherpstellen. Het onderwerp komt tenslotte met volle vaart naar je toe. Het niet altijd scherp zijn zit hem in het feit dat het ene autofocuspuntje op dat moment net een waterspetter focust en dan ben je gezien met je autofocus. Nu heb ik in mijn Fn knop (functie keuzeknop)gelukkig het schakelen tussen autofocus en manueel scherpstellen geprogrammeerd. In de waterbak stelde ik scherp op het hoofd van de ruiter en koos dan voor de manueel stand. Echter zodra de ruiter uit de bak kwam moest ik direct weer overschakelen in C_AF en dat ging niet altijd goed.
Maar dat ook te maken met het feit dat je geneigd ben om in de servo stand (continue opnames) te blijven hangen maar omdat het onderwerp je snel nadert het focuspunt ook razendsnel wijzigt. Je maakt op de omstanders natuurlijk wel een vette indruk als die de repeteermodus horen afgaan. Alleen blijven er zo weinig bruikbare foto’s over…
H
et moge duidelijk wezen dat het fotograferen van een paardencross toch echt heel anders is dan wat ik gewend ben. Al met al vond ik het wel heel
erg leuk om eens te doen. Thuis gekomen was ik dan razend benieuwd wat ik er allemaal van gebakken had. Ondanks de nodige off-focus opnames zaten er wel een aantal spectaculaire foto’s bij. Nadat ik een foto van de winnaar
in lightroom had gecorrigeerd en op facebook had geplaatst, bleek dat ik het eigenlijk helemaal niet zo gek had gedaan. De dag erna heb ik uitsluitend in lightroom 79 foto’s gecorrigeerd en in JPG aan de
opdrachtgever afgeleverd. Op dit moment heb ik de opdrachtgever nog niet gesproken of hij tevreden was. Maar op facebook heb ik er wel een aantal vriendjes en vriendinnetjes uit de paardenwereld bij gekregen… Voor mij een reden om dit werk toch meer te gaan doen!
Een ander probleem om fulltime fotograaf te worden is dat ik enorm kritisch op mijn werk ben. Nooit is een foto van mijn hand goed genoeg. Iedere foto kan beter. Eigenlijk allemaal valse bescheidenheid.
Toen ik door een plaatselijk blaadje als fotograaf werd afgeserveerd, was ik wel degelijke op mijn p.. getrapt. Het was door toedoen van dit blaadje dat ik de handschoen oppakte en afgelopen zondag mij posteerde bij de waterbak in het Zeewolderbos om foto’s van de paardencross te maken.
Normaliter bereid ik elke shoot goed voor. En zeker als het geheel nieuw is voor mij. In dit geval werd ik de zaterdag avond daarvoor door de manege eigenaar gevraagd om de andere dag foto’s van de cross te maken en wel van de waterbak. Je krijgt dan gelijk zo een beeld voor je van heel veel opspattend water. Kan best wel eens spectaculaire opleveren, was mijn eerste gedachten. Je gaat je dan ook afvragen of je dan wel de juiste apparatuur voor zulke foto’s in huis hebt. Ik ben tenslotte portretfotograaf, en portretfotografen hebben doorgaans een andere apparatuuropbouw dan een sportfotograaf. Nu ken ik mijn apparatuur op mijn duimpje en weet dat mijn vier jaar oude E520 nu niet direct ‘de’
sportcamera voor zo’n paardencross is. Integendeel, met drie autofocuspunten waarvan één echt effectief, zou deze missie wel eens een bijzondere grote uitdaging kunnen worden.Op weg naar de waterbak kwam ik verscheidene fotografen tegen die zich bij
diverse hindernissen hadden opgesteld. Gezien het feit dat ik op Google
bij het intikken van paardencross maar weinig foto’s van waterbakken had
gespot en dan al die fotografen op andere locaties langs het parcours,
hadden mij toch een lichtje moeten laten branden. Aangekomen bij de
waterbak, snapte ik ook direct waarom die fotografen zich elders hadden
verschanst. De waterbak was omringt door bomen. Wat inhoud dat er voor en
achter de plas heel veel licht is. Zodra de ruiter met paard de waterbak
induikt, deze in een compleet zwart gat verdwijnt. Daarbij scheen de zon lekker fel wat nog meer schaduwpartijen opleverde. Bleef het daarbij kan je één keer je belichting afstellen, maar de wolkenpartijen lieten zon zo nu en dan verdwijnen en dan blijft er weinig over van je één keer instellen van je belichting.
Het belangrijkste is dat ik mijn lichtmethode gewijzigd had in spotmeting zodat ik enigszins een ruiter met paard in de waterbak terug kan zien.
Onderweg had een andere fotograaf al de opmerking gemaakt dat je zo wie zo een hoge sluitertijd in moet stellen. Op de plaats waar hij zat met het zonnetje in de rug was dat zeker logisch. Maar voor mij ging die vlieger niet op. Een ander probleem is dat de deelnemer aan de cross juist met grote snelheid door de waterbak gaat en die blijft echt niet voor mij in het midden even wachten om de belichting goed in te kunnen stellen. Dus dat werd puzzelen om de juiste instelling te krijgen. Bij de eerste deelnemer heb ik een globale instelling van F5.0 1/200 gekozen zonder
enige correctie om te kijken waar en hoe te corrigeren. Na de doorkomst bleek het geheel iets te donker naar mijn smaak en werd na mijn mening een sluitertijd van 100 het maximale maar dan moet ook het diafragma naar beneden. (F3.5) Wat weer inhield dat er kans op onscherpte aanwezig was.Ondanks het stralende zonnetje de iso waarde op 200 gezet om bijvoorbeeld
in mijn sluitertijd 1 of 2 stops winst te halen.
Door de wisselende licht omstandigheden koos ik ervoor om met een vaste
sluitertijd van 1/125 te kiezen. Het diafragma wisselde geregeld tussen de
F5 en F3.5. In de eerste 5 deelnemers had ik hier ook nog een
belichtingscorrectie van +0,3 in de hoop dat het geheel wat op zou
lichten. Later hoefde die correctie niet meer daar de zon geheel aan de
linkerkant stond en zo meer de achtergrond deed oplichten.
Tijdens het terug kijken viel me op dat niet iedere foto even scherp was.
Normaal in de studio maak ik gebruik van de S_AF instelling want onderwerp beweegt niet of nauwelijks. Nu koos ik voor C_AF en dan blijft de autofocus continue scherpstellen. Het onderwerp komt tenslotte met volle vaart naar je toe. Het niet altijd scherp zijn zit hem in het feit dat het ene autofocuspuntje op dat moment net een waterspetter focust en dan ben je gezien met je autofocus. Nu heb ik in mijn Fn knop (functie keuzeknop)gelukkig het schakelen tussen autofocus en manueel scherpstellen geprogrammeerd. In de waterbak stelde ik scherp op het hoofd van de ruiter en koos dan voor de manueel stand. Echter zodra de ruiter uit de bak kwam moest ik direct weer overschakelen in C_AF en dat ging niet altijd goed.
Maar dat ook te maken met het feit dat je geneigd ben om in de servo stand (continue opnames) te blijven hangen maar omdat het onderwerp je snel nadert het focuspunt ook razendsnel wijzigt. Je maakt op de omstanders natuurlijk wel een vette indruk als die de repeteermodus horen afgaan. Alleen blijven er zo weinig bruikbare foto’s over…
H
et moge duidelijk wezen dat het fotograferen van een paardencross toch echt heel anders is dan wat ik gewend ben. Al met al vond ik het wel heelerg leuk om eens te doen. Thuis gekomen was ik dan razend benieuwd wat ik er allemaal van gebakken had. Ondanks de nodige off-focus opnames zaten er wel een aantal spectaculaire foto’s bij. Nadat ik een foto van de winnaar
in lightroom had gecorrigeerd en op facebook had geplaatst, bleek dat ik het eigenlijk helemaal niet zo gek had gedaan. De dag erna heb ik uitsluitend in lightroom 79 foto’s gecorrigeerd en in JPG aan de
opdrachtgever afgeleverd. Op dit moment heb ik de opdrachtgever nog niet gesproken of hij tevreden was. Maar op facebook heb ik er wel een aantal vriendjes en vriendinnetjes uit de paardenwereld bij gekregen… Voor mij een reden om dit werk toch meer te gaan doen!
